ما را چه خیال است به آن جلوه رسیدن.

پاییز هم داره تموم می‌شه، با همه خوبی‌ها و بدی‌هایی که داشت.

و بازهم این منم که به بیهوده بودن اعمالم پی می‌برم. دیروز، با خودم فکر می‌کردم که انصافاً چه کارایی انجام دادم که که به ارتقایِ جامعه‌ام کمک کنه؟ و می‌دونین به چه جوابی رسیدم؟ خب، هیچی.

نمی‌دونم، دلیلش سهل‌انگاری بوده، تنبلی یا نادونی. اما هرچی که هست، تا به حال نتونستم از زندگی‌ام حذفش کنم. توی زمستون، خب شاید شانسی وجود داشته باشه.

به همین خاطر، می‌خوام یه مجموعه مطالب با محتوای آموزشِ وبلاگ‌نویسی صحیح بنویسم، شاید جبران بشه. آیا شما موافقین؟

پ.ن: عنوان از غزل شماره 894 بیدل دهلوی.