از چند ساعت پیش خیلی دلم گرفته. حقیقتش رو بخواین، باطن افکارم دقیقاً مثل تصویر بالاست؛ پر از آشوب و بی نظمی، سرد، تاریک و رنج دیده. توی قسمت وبلاگ های آپدیت شده یه گشتی زدم و دیدم واقعاً وبلاگستون داره رو به ورطه نابودی می ره؛ اکثر وبلاگ ها، یا تبلیغاتی اند، یا چرندیات، یا کُپی اَند پِیست. حالم اون موقعی بدتر می شه که عده ای نوجوان (گرچه سن شون اقتضا می کنه) وبلاگ زدن و مطالب کپی اَند پِیست می ذارن؛ و موقعی که ما باتجربه ها می خوایم یکم کمکشون کنیم که از این منجلاب چرت نویسی بیان بیرون و «با معنا» بنویسن، نه تنها دست مون رو رد می کنن، بلکه ما رو «بی تجربه و تازه کار و مغزهایی زنگ زده با افکار قدیمی» می خونن. می دونین داشتم به چی فکر می کردم؟ یادش به خیر اون زمانی که بیان پر از وبلاگ های صمیمانه و مفید بود. یادش به خیر اون زمانی که نویسنده هایی مثل دل نویس، رویابانو و هولدِن می نوشتن. اون زمان واقعاً دورانِ طلایی بود. کاش قدرش رو می دونستیم. الآن چند نفرمون از اون زمان باقی موندیم؟ بزارین بشمرم: هاتف، حوابانو، حریربانو، سر به هوای عزیز، میم حا، واران، امیررضا، میرزامهدی و. خب، حقیقتش زیاد نیستیم. بهترین حالت رو که در نظر بگیریم، 150 نفر؛ 150 وبلاگ نویس که حرف هاشون ارزش خوندن دارن. در مقابل؟ لشکری از وبلاگ های زرد که کم کم دارن بیان رو فتح می کنن؛ این جوری می شه که کم کم برای وبلاگ نویس های واقعی جایی برای نوشتن باقی نمی مونه. همه زیر انبوهی از چرندیات دفن می شن. چاره چیه؟ هیچی. باور کنین الآن دیگه مبارزه فایده ای نداره. جناب مرد مفرد عزیز خواست این کارو بکنه اما از همه جا طرد شد. در واقع، جلوی شیوع این طاعون باید چند سال پیش گرفته می شد. موقعی که هنوز افراد با جرئتی مثل میرزا بودن و محکم این وبلاگ های زرد رو می کوبیدن و امثال منِ نوعی دست رو دست گذاشتن و یاری شون نکردن. حقمه واقعاً؛ که از نویسنده های زردنویس فحش بخورم که چرا دارم کمک شون می کنم، چرا دارم راه درست وبلاگ نویسی رو بهشون نشون می دم. دلم گرفته، مثل یک اِسکیزوفِرن افسرده که کلی حرف رو تو خودش ریخته و نمی تونه بیرون بریزه. کاش اصلاً بر نمی گشتم.
پ.ن : عنوان از غزل شماره 120 بیدل دهلوی.
درباره این سایت